Ik ben de goede doelen van ons gezin aan het stopzetten. We steunden veel de afgelopen jaren, en hebben nu besloten om ieder gezinslid 1 goed doel te laten kiezen. Ik heb dus een rijtje van dingen die ik stop ga zetten. En dan kom je erachter dat je niet digitaal stop kunt zetten, je moet bellen. Dat is balen, want ik wil helemaal geen gesprek over waarom ik ermee stop. Stoppen is lullig en doe ik dus het liefste zo anoniem mogelijk.
Alle goede doelen hebben vervolgens dezelfde werkwijze; eerst word ik bedankt voor jarenlange ondersteuning. Graag gedaan! En vervolgens wordt de vraag gesteld; weet u nog waarom u ervoor koos om ons te steunen? En dat is natuurlijk een hele goede vraag, veel beter dan de vraag waarom iemand ermee wil stoppen. Het beroert gelijk je hart, ach ja, ik dacht aan die arme kindjes. Of ik dacht; waar gaat het toch naartoe met het klimaat? Deze persoonlijke benadering zorgt gelijk voor schuldgevoel. Ik bijt me vast in het verhaal dat mijn kinderen mochten kiezen en dat het helaas niet SOS kinderdorpen, Make-A-Wish, WNF, Natuurmonumenten of Amnesty International etc, geworden is.
Of nee, Amnesty International wordt het voor mij toch weer wel. Want het was de enige die niet vervolgens tegen me zei ‘dat we zoveel goede dingen doen zoals …’ en ik vervolgens de hele riedel van de verkoper aan de deur weer kreeg. Nee, de medewerker van Amnesty International, werd enthousiast van het idee om je kinderen de goede doelen te laten kiezen. Dat ging hij thuis ook voorstellen. Ik voelde me eindelijk weer gezien. Bij Amnesty draait het écht om mensen!
Over de auteur:
Christine Mallon geeft met Binnen Bereik organisaties een uitstraling die het hart raakt. Daarbij is het van belang dat je geloofwaardig bent omdat het verhaal dat je vertelt ook klopt met de bezieling. En dat je dit zichtbaar maakt in alles wat je doet; bedrijfskeuzes, gedrag, projecten, communicatiekanalen.